Impressions from Austria

This week I am in Austria, somewhere in Upper Austria, Klaffer, participating in Grudtvig Workshop on Social Media. The place is really nice, with lakes, big forests, isolated from civilization, cold, white snow everywhere, and new friends from all over Europe.

Some first conclusions:

• Social media are not so much embrased in conservative Austria.
• Social media are wide spreaad in former Soviet Union’s countries and in Turkey.
• Social experts from Austria know just the basic, comparing to knowledge from the participants.
• Exchanging of experience, know-how and ideas among different backgrounds can lead to really creative concepts.
• Difference of mentality among countries between Southern and Northern Europe.
• Marvellous country cultural nights. Nice food, drinks, gifts, music and dances from 10 different countries.
• Sauna is an amazing experience when everything outside is white!

New, exciting friends, hoping that we ll keep in touch after this!!!!

PS. Thanks everybody, social people!  

Ενοχές

Αυτές τις μέρες έχει πέσει πολύ δουλειά. Πολύ δουλειά σημαίνει πολλές ενοχές. Ενοχές που δεν προλαβαίνω να δω τον μικρό κυρίως...ενοχές πως δεν είμαι καλή μάνα... όλα αυτά τα χαζά.
Κι όμως ενώ το σκέφτεσαι ψύχραιμα και λες πως το ότι κάνεις το κάνεις για το καλό του παιδιού, να μπορείς να του εξασφαλίσεις κάποια στοιχειώδη, ξέρεις βαθιά μέσα σου (ίσως όχι και πολύ βαθιά) πως εν μέρει το κάνεις και για τον εαυτό σου. Να του αποδείξεις πως είσαι ικανός στη δουλειά, να τονώσεις την αυτοπεποίθησή σου.
Και μετά σκέφτεσαι πως για να είναι καλά ο μικρός, πρέπει εσύ να είσαι πρώτα καλά. Και οι ενοχές φεύγουν όπως ήρθαν...

Back to Athens, back to reality

Επιστρέψαμε και εμείς μετά τις διακοπές στην πραγματικότητά μας...Ξέρω, μην ρωτήσετε πως περάσαμε, σας προλαβαίνω. Καλά περάσαμε, όχι τέλεια, απλά καλά. Είχαμε και κάτι δυσάρεστα στο χωριό και απλά περάσαμε καλά. Τί έμεινε από τις διακοπές; Ένα πρωινό στους μύλους του Σουλίου, βουκολικό τοπίο, ο μικρός να θέλει να μπει στο παγωμένο ποτάμι και να κλαίει με σπαραγμό που δεν τον αφήναμε να βουτήξει, μία παρέα Αυστραλών που είχαν στήσει τα camper τους στις όχθες και ατέλειωτη ζήλια για αυτό.
Κατά τ' άλλα, ότι έχουν όλοι έχουμε και εμείς. Τον μικρό δεν τον πήραν στο Δημοτικό σταθμό, οπότε πρέπει να βρούμε ιδιωτικό. Το πως θα τον πληρώσουμε είναι άλλο θέμα. Θα πουλήσουμε τα κορμιά μας, τα ελάχιστα υπαρχόντα μας, κάτι θα κάνουμε...Αλλο θέμα: οι δουλειές δεν πάνε κάλα, δεν ξέρω τι θα γίνει, άγχος με αυτό, για όλους όχι για μας. Το άσχημο είναι πως ακόμη και αν είσαι εσύ "τακτοποιημένος" με αυτά που ακούς γύρω σου αγχώνεσαι χωρίς να το θες.
 Το θετικό αυτών των ημερών, η καλή μου φίλη Μ. έχει άδεια αυτές τις μέρες οπότε έρχεται συχνά στο σπίτι για καφεδάκι, φαγητό, ανεκτίμητη βοήθεια με τον μικρό - παίζει μαζί του όσο εγώ πλένω, σφουγγαρίζω, μαγειρεύω..., και μεταξύ όλων των καλών που φέρνει, μου έφερε και ένα καταπληκτικό βιβλίο: "Η μαφία των μαμάδων" της Κέρστιν Γκίερ. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Αυτά για σήμερα, τα υπόλοιπα από αύριο!
Καλό φθινόπωρο! 

Απαντώντας στο ερωτηματολόγιο του Προυστ

- Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;

Η στιγμή που γεννήθηκε ο Κωνσταντίνος, ο Γιώργος, μια παραλία, οι αγαπημένοι μου άνθρωποι.

- Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Το ξυπνητήρι

- Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Η υπομονή

- Το βασικό ελάττωμά σας;

Η αίσθηση του ανικανοποίητου, η ακαταστασία.

- Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Σε αυτά που δεν κρύβουν κακές προθέσεις

- Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Με τον Μάρξ, θέλω και εγώ έναν «προστάτη» να μπορώ να γράφω

- Ποιοι είναι οι ήρωες σας σήμερα;

Αυτοί που ήταν πάντα. Η μαμά μου, ο μπαμπάς μου, καθημερινοί άνθρωποι που παλεύουν στην άθλια πραγματικότητα χωρίς φανφάρες.

- Το αγαπημένο σας ταξίδι;

Από αυτά που έχω κάνει, Σίφνος, Αμοργός, Στρασβούργο, Αμβέρσα. Από αυτά που θέλω, Κούβα.

- Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;

Σκαρίμπας, Καζαντζάκης, Τολστόι, Καμύ, Σουρής , Μαρκές

- Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;

Το χιούμορ

- ...και σε μια γυναίκα;

Το χιούμορ

- Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Wim Mertens

- Το τραγούδι που θα σφυρίζατε τώρα κάνοντας ντους;
Iron, lion, zion, «το χοντρό μπιζέλι χορεύει τσιφτετέλι στο χορό των μπιζελιών και τα κολοκυθάκια χτυπάνε παλαμάκια, πάνω στην πρασινάδα και πάνω στο γκαζόν»

- Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
100 χρόνια μοναξιάς, αξεπέραστο

- Η ταινία που σας σημάδεψε;
Il postino

- Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Σεζάν,  Τσαρούχης, Κλιμτ

- Το αγαπημένο σας χρώμα;
Κόκκινο

- Ποια θεωρείτε τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Τον Κωνσταντίνο

- Το αγαπημένο σας ποτό;
Τεκίλα, southern, ρούμι, γενικώς αγαπώ το αλκοόλ.

- Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Για αυτά που δεν έχω κάνει

- Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;
Την υποκρισία, το δήθεν, το στημένο

- Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Διαβάζω. Ή χαζεύω. Μ' αρέσει υπερβολικά να βλέπω τους ανθρώπους να περνούν.

- Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Να πάθει κάτι κάποιος που αγαπώ

- Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Αποφεύγω καταστάσεις που θα με υποχρεώσουν να πω ψέματα

- Ποιο είναι το μότο σας;

Όλα είναι πιθανά.

- Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Με συνοπτικές διαδικασίες

- Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτό τον καιρό;
Σε εγρήγορση

Οι ακάλυπτοι

Πάντα μου άρεσαν οι ακάλυπτοι. Ξέρετε αυτοί οι χώροι που συναντιούνται οι πολυκατοικίες, ο "κοινός χώρος". Εκεί αν ακούσεις προσεκτικά, θα ακούσεις τις καλύτερες ιστορίες καθημερινής τρέλας. Καβγάδες, γκρίνια, έρωτες που γεννιούνται ή αργοπεθαίνουν, μυστικά και φανερά.
Τώρα πια μένω σε μονοκατοικία, αλλά και πάλι έχουμε έναν υποτυπώδη ακάλυπτο. Στην ουσία ο κήπος μας συναντά τους ακάλυπτους των γύρω πολυκατοικιών. 
Έχω ήδη παρατηρήσει ενδιαφέρουσες ιστορίες: ο παππούς που βγαίνει με το σώβρακο να απλώσει την πετσέτα στο πίσω μπαλκόνι - κατάλοιπο του χωριού του πιθανόν που νομίζει πως είναι μόνος, και ξεχνιέται και τυλίγεται με την πετσέτα τελικά, την καλοστεκούμενη 50άρα που βγαίνει νωρίς να βγάλει τα φρύδια της με τον πρωινό ήλιο και το καφεδάκι της. Τον κύριο από την διπλανή πολυκατοικία που μονίμως γκρινιάζει στο μικρό για τα δαβάσματα και αυτό το καημένο το μόνο που θέλει είναι να παίξει..
Πόσες ιστορίες... 

Ανάδοχοι γονείς: οι επαναστάτες

Χτες το βράδυ είχα την τύχη να παρακολουθήσω προς το τέλος της την εκπομπή του Στ. Θεοδωράκη, "Πρωταγωνιστές" με θέμα την υιοθεσία 200 λιλιπούτειων ελλήνων απο Ολλανδούς κάπου στη δεκαετία του 60'. Ωστόσο, την προσοχή μου τράβηξε το θέμα της αναδοχής παιδιών από το Κέντρο Βρεφών του Μητέρα με παράδειγμα την Δανάη που αποφάσισε μόνη της να προχωρήσει στην αναδοχή ένος αγοριού που σήμερα είναι 6 ετών.
Η πρώτη σκέψη που έκανα ήταν πως η Δανάη είναι μια πραγματική επαναστάτρια. Πάντα πίστευα πως η επανάσταση ξεκινά από την προσωπική μας ζωή. Με την εκπομπή αυτή η απόψη μου ενδυναμώθηκε ακόμη περισσότερο. Πόσο θάρρος, απόθεμα αγάπης και δύναμη πρέπει να έχει αυτή η γυναίκα...ίσως εγώ να μην το αποκτήσω ποτέ. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό αυτό που έκανε. Χαίρει του απόλυτου σεβασμού μου.
Από τότε που ήρθε στη ζωή μου ο μικρός Κωνσταντίνος, το κεφάλαιο "μητρότητα" το βλέπω με άλλη οπτική. Σίγουρα η εμπειρία του τοκετού είναι ότι πιο συγκλονιστικό έχω ζήσει, αλλά είναι λίγη ώρα. Μητρότητα σημαίνει διαρκής επαγρύπνηση, αγωνία, ξενύχτι, χαρά μόνο και μόνο επειδή σου έσκασε ένα πονηρό χαμόγελο... αλλά μητρότητα σημαίνει κυρίως να είσαι ΕΚΕΙ. ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ, ΝΑ ΦΡΟΝΤΙΖΕΙΣ και αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα πως έχει να κάνει με τη φυσική διαδικασία της εγκυμοσύνης και του τοκετού.
Είμαι σίγουρη πως πολλές ανάδοχες μητέρες είναι πολύ πιο άξιες από τις "φυσικές" μητέρες. Όσο σκέφτομαι τα εκατομμύρια Ευρώ που χαλάνε οι Έλληνες σε εξωσωματικές, τόσο προβληματίζομαι. Είναι δυνατόν τη στιγμή που τόσα παιδιά έχουν ανάγκη την αγάπη μας εμείς το μόνο που θέλουμε - τρομάρα μας, είναι να διαιωνίσουμε το είδος μας... 

Οι αγανακτισμένοι

Το πρωί πριν φύγω για την δουλειά έβλεπα στον ΣΚΑΙ τη νέα δημοσκόπηση της Public Issue που περιλαμβάνει και ένα section για τους αγανακτισμένους. Είναι εντυπωσιακό πως το 81% των ερωτηθέντων εκτιμά πως οι συγκεντρώσεις πολιτών θα συνεχιστούν, ενώ το 52% πως θα έχουν και κάποιο αποτέλεσμα.
Δεν διαφωνώ με το κίνημα αυτό των πολιτών, αυτό που με προβληματίζει είναι πως από αυτούς που κατεβαίνουν στις πλατείες κάποιοι που δηλώνουν "αγανακτισμένοι" έχουν ζητήσει κάποιο ρουσφέτι από πολιτικούς - ανεξαρτήτου κόμματος ή θα το κάνουν στις επόμενες εκλογές. Επίσης, όλη αυτή η κίνηση, χωρίς σαφή πολιτική κατεύθυνση είναι πολύ εύκολο να τη σφετεριστούν διάφοροι απο Δεξιά ή Αριστέρα...
Και αν με ρωτήσετε, όχι δεν κατέβηκα στο Σύνταγμα. Δηλώνω αγανακτισμένη αλλά θα ήθελα να δω πόσοι από αυτούς που κατεβαίνουν στις πλατείες θα απεργήσουν αύριο...

4 χρόνια παντρεμένη - τι έμαθα

Χτες με τον Γιώργο κλείσαμε 4 χρόνια έγγαμου βίου. Να σας πω την αλήθεια το θυμηθήκαμε και οι δύο αργά το βράδυ...είμαστε και οι δύο εξαιρετικά ξεχασιάρηδες σε ότι αφορά ημερομηνίες, όποτε κανείς δεν στεναχωρήθηκε.
Το πρωί λοιπόν σκεφτόμουν τι έμαθα σε αυτά τα 4 χρόνια κοινού βίου. Έχουμε και λέμε:
- Στην περίπτωση μας δεν άλλαξε τίποτα. Συζούσαμε πριν και έτσι διαφορά στην συγκατοίκηση δεν υπάρχει.
- Αγαπιόμαστε πιο ειλικρινά, χωρίς τις ανησυχίες και τις αμφιβολίες του πρώτου καιρού.
- Σε δύσκολες περιόδους, τα καταφέραμε και βγήκαμε αλώβητοι.
-  Ο έρωτας δεν περνάει με το γάμο,  μερικές τονωτικές ενέσεις θέλει για να μην "κοιμάται" όχι τρελά πράγματα. Απλές κινήσεις - μια καλή κουβέντα, ένα χάδι, ένα χαμόγελο.
- Με τον ερχομό του Κωνσταντίνου, όλα άλλαξαν. Κούραση, αυπνία, περιττά κιλά, κομμένα τα μπαρ μεσοβδόμαδα, αλλά και μια ανείπωτη ευτυχία από την πρώτη στιγμή που τον αντικρίσαμε και κάθε μέρα.
-  Ζωή χωρίς τους δυό άντρες μου δεν υπάρχει! Κάνουν το ταξίδι μου πιο εύκολο και πιο γλυκό.

Αφιερωμένο στο Γιώργο μου...

Η κρίση χτυπάει και τις πουτάνες;

Χτες το βράδυ κατεβαίνοντας τη Συγγρού παρατήρησα ότι μεταξύ Παντείου και Αγίου Σώστη είδα μόνο ΜΙΑ πεταλουδίτσα της νύχτας να κάνει πιάτσα....αυτόματα σκέφτηκα. "τι έγινε ρε παιδιά που είναι τα κορίτσια, έμειναν άνεργες και αυτές; ή δουλεύουν όλες εντατικά για να βγάλουν τα προς το ζην;" Όποια και από τις δύο υποθέσεις να ισχύει, το συμπέρασμα μου είναι πως μάλλον η κρίση χτυπάει και τις πουτάνες. Στην πρώτη περίπτωση, οι πελάτες δεν έχουν φράγκα για απολαύσεις όπως το σεξ - άτιμο ΔΝΤ, στη δεύτερη, πάλι άτιμο ΔΝΤ δουλεύουν υπερωρίες - σύγχρονες σκλάβες για να βγάλουν τα αναγκαία.

"Να κάνεις καβάτζα"

καβάτζα: 1. απόθεμα που μπαίνει στην άκρη για να χρησιμοποιηθεί αργότερα
               2. μία εναλλακτική λύση
                                                                                                   Πηγή: Wiktionary

Χτες το βράδυ περιμένοντας έξω από την παλιά Βουλή στη Σταδίου μια καλή φίλη για να πάμε για ποτό μου έπιασε κουβέντα μία αστέγη, γύρω στα 50. Άφου μου είπε την ιστορία της ζωής της και με ρώτησε για τη δική μου ζωή, άντρας, παιδί, δουλειά, μου έδωσε μια "συμβουλή ζωής" όπως μου είπε: "Να κάνεις καβάτζα στη ζωή σου, όχι μόνο στο χρήμα. Σε όλα".
Από εκείνη τη στιγμή η κουβέντα αυτή τριβελίζει το μυαλό μου. Σε καιρούς δύσκολους, όπως οι σημερινοί, η καβάτζα είναι πολύτιμη. Αλλά πως να κάνεις καβάτζα σήμερα; Σήμερα που όλοι οι μισθοί κόβονται, όλα ακριβαίνουν και ο φόβος της ανεργίας πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας. Άλλωστε, αν χρεωκοπήσουμε τι νόημα θα έχει;
Και στην υπόλοιπη ζωή σου πως κάνεις καβάτζα; Στον έρωτα καβάτζα γίνεται; Και αν γίνεται, πως; Με ποιο τρόπο; Σήμερα, δεν θα σε αγαπώ - κάνω καβάτζα για αύριο... Θα κρατήσω μερικά φιλιά καβάτζα....Αυτό δεν είναι έρωτας. Δεν μπορείς να "κρατάς συναισθήματα".
Στη φιλία μπορείς να κάνεις καβάτζα; Φίλοι καβάτζα γίνεται; Δεν γίνεται.
Δεν ξέρω, ίσως επειδή εγώ δεν κατάφερα ούτε στο χρήμα με ευκολία να κρατήσω καβάτζες μάλλον και στην υπόλοιπη ζωή μου, μου φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο, έως απίθανο.

Queen - 'Bohemian Rhapsody'

Εργαζόμενη μητέρα

Όχι δεν είμαι "η Μαίρη Παναγιωταρά, μια εργαζόμενη μητέρα, μια καλή νοικοκυρά"...που λέει και το γνωστό τραγουδάκι του Λουκιανού! 

Είμαι η Λία και αρνούμαι πεισματικά να μπω σε αυτό το τριπάκι... Ναι δουλεύω, έχω ένα μικρό και ένα μεγάλο παιδί μέσα στο σπίτι, προσπαθώ να τα προλάβω όλα, να έχω χρόνο για τον μικρό μου και τον μεγάλο, να είναι το σπίτι καθαρό και να κυνηγάω τη δουλειά μου όσο μπορώ, αλλά πλέον έχω κάνει τις επιλογές μου και είμαι ευχαριστημένη με αυτές. 

Στα 32 μου έχω επιλέξει να είναι προτεραιότητα η οικογένεια μου με ότι σημαίνει αυτό...και αυτό σημαίνει κυρίως να αφήνεις στην άκρη τις προσωπικές σου φιλοδοξίες, κυρίως στο επαγγελματικό πεδίο, να επιλέγεις να δουλεύεις λιγότερες ώρες, να περιορίζεις σημαντικά τον ελεύθερο σου χρόνο - τα ποτάκια μετά το γραφείο κομμένα, κομμωτήρια, νύχια κλπ. μόνο τα απαραίτητα, να ξενυχτάς όχι στα μπαράκια, αλλά στο κρεβάτι μάζι με τον μικρό που είναι άρρωστος ή απλά θέλει να παίξει στις 3 τα ξημερώματα. Να είσαι πτώμα όλη την μέρα από την αγρύπνια αλλά να το προσπερνάς, να πηγαίνεις τον μικρό στην παιδική χαρά, να τον κυνηγάς από πίσω και να χαίρεσαι κιόλας που πονάνε τα πόδια σου και η μέση σου...

Μελαγχολική άνοιξη

Η άνοιξη είναι εδώ αλλά κανείς φαίνεται δεν θέλει να την υποδεχτεί όπως της αξίζει... υπάρχει μια διάχυτη ατμόσφαιρα μελαγχολίας, γκρίνιας, κακής διάθεσης।Λογικό। Πολύς κόσμος χάνει την δουλειά του αυτόν τον καιρό, όσοι την έχουν φοβούνται πως θα τη χάσουν στο άμεσο μέλλον, περικοπές, ακρίβεια, νέοι φόροι, συγχωνεύσεις σχολείων και όλα αυτά τα ευχάριστα।Και όμως η άνοιξη είναι εδώ! Έγω το κατάλαβα από τα λουλούδια που άνθισαν στις γλάστρες μου, από τον Κωνσταντίνο που μεγαλώνει και περπατά πια μέσα στο σπίτι όλη την ώρα, αρνούμενος πεισματικά να βάλει κάλτσες...
Η μελαγχολία δεν ταιριάζει στην άνοιξη!

Φλερτ στα χρόνια του Μετρό

Χτες το απογευματάκι γυρίζοντας από το γραφείο με το Μετρό είδα ένα πολύ τρυφερό στιγμιότυπο। Στην στάση Ομόνοια μπαίνει ένας κύριος μεγάλος σε ηλικία, από αυτούς τους συμπαθητικούς "κοτσονάτους" παππούδες με το καπελάκι του, ψηλός με καθαρό βλέμμα। Μία κοπέλα σηκώνεται και του λέει αν θέλει να του παραχωρήσει τη θέση του। Ο παππούς απαντά αποστομωτικά: "όχι και να κάτσω, τι είμαι γέρος; Άλλωστε πόσο σου ρίχνω, τρεις τέσσερις φορές την ηλικία σου έχω!" Απέναντι καθόταν μια κυρία γύρω στα εβδομήντα - σημείωση: ο παππούς την είχε τσεκάρει με το που μπήκε στο Μετρό। "Μα καθήστε, εμείς οι μεγάλοι δεν κάνει να είμαστε όρθιοι στο Μετρό, μπορεί να πέσουμε"। Και εκεί αρχίζει το φλερτ.... Διάλογος απείρου κάλλους! Η ανάγκη για φλερτ δεν σταματά σε καμιά ηλικία!!!! Μπήκε και η άνοιξη και οι δύο συμπαθέστατοι ηλικιωμένοι ερωτοτροπούσαν σαν μαθητούδια με ένα τρόπο που θύμιζε άλλες εποχές!!!!

Τα πρώτα βήματα

Αυτές τις μέρες ο μικρός μου κάνει τα πρώτα του βηματάκια, με θάρρος και πολύ θράσος οφείλω να ομολογήσω। Τον παρατηρώ να σηκώνεται, να παραπατάει λίγο και ένα δύο να φεύγει। Σκέφτομαι πόσα ακόμη βήματα θα κάνει στη ζωή του, πόσες βόλτες, πόσο και που θα ταξιδέψει...

Που πας μαντάμ με το δωδεκάποντο...

Σήμερα, ύστερα απο πολύ καιρό κατάφερα να πιω καφεδάκι στην πλατεία και να απολαύσω το διάβασμα μιας εφημερίδας। Ο Γιώργος πήρε τον μικρό και έκαναν βόλτα, όποτε είχα την εξαιρετική πολυτέλεια να χαλαρώσω...
Και εκεί που διάβαζα για το νέο logo της ΝΔ με την άκρη του ματιού μου την βλέπω, νάτη προβάλλει η μαντάμ। Δωδεκάποντο και να σπρώχνει με βήμα ταλαιπώριας το καροτσάκι του μωρού। Προφανώς, η κοπέλα ήθελε να ικανοποιήσει την γυναικεία αυταρέσκεια της...όλες το παθαίνουμε κάποια στιγμή με το που γινόμαστε μανούλες, άλλα το θέαμα είναι γελοίο...
Μπορεί π।μ। (προ μωρού) να μπορούσες να φορέσεις δωδεκάποντα όλη την μέρα, αλλά στην μ।μ। (μετά μωρού) εποχή όλα αλλάζουν।
Το καρότσι του μωρού, συν την τσάντα του, συν την τσάντα σου δεν συνάδουν με το δωδεκάποντο...Βάλε ένα αθλητικό, ένα σταράκι, έστω, θα κάνει την ζωή σου πιο εύκολη। όσο για την φιλαρέσκεια σου...κάποια στιγμή θα ικανοποιηθεί και αυτή!!!

Οι ψεύτες γονείς

Καιρό έχω να γράψω εδώ αλλά έμπλεξα… κάτι η άφιξη του Κωνσταντίνου, κάτι η ανεργία – φρόντισε ο πρώην εργοδότης να με αφήσει άνεργη 5 μηνών έγκυος…- το δημόσιο για όσους αναρωτιέστε, και δεν έχω ασχοληθεί με το blog μου.
Σήμερα όμως ήγγικεν η ώρα. Από την μέρα που γεννήθηκε ο Κωνσταντίνος πολλά πράγματα έχω αρχίσει και τα βλέπω διαφορετικά …κυρίως τους ανθρώπους γύρω μου. Οι άνθρωποι λέμε ψέματα για πολλά πράγματα, αλλά το να λες ψέματα για τα παιδιά σου είναι το λιγότερο γελοίο.
Αναφέρομαι σε αυτούς τους γονείς που ορκίζονται πως τα «παιδάκια» τους είναι τα καλύτερα παιδιά στον κόσμο. Κοιμούνται όλη την νύχτα από 40 ημερών, τρώνε όλο τους το φαγητό χωρίς καμιά αντίδραση, δεν κλαίνε ποτέ, είναι ήσυχα, κάθονται στο πάρκο τους, μιλήσανε από 6 μηνών και περπάτησαν από 5 μηνών. Κοινώς όλα είναι τέλεια…μια ευτυχισμένη οικογένεια.
Ε, λοιπόν νομίζω πως τέτοιο παιδί δεν υπάρχει…ή είναι στην φαντασία τους ή το μπέρδεψαν με κάποια κούκλα στο ράφι του Jumbo.
Τα παιδιά έχουν τον χαρακτήρα τους από την κοιλιά ακόμη, πριν βγουν στον κόσμο αυτό. Κλαίνε και γελάνε ταυτόχρονα, θέλουν αγκαλιά για να νοιώσουν ασφάλεια και αγάπη ή απλά για να παίξουν με το κολιέ ή τα μαλλιά της μαμάς, δεν τους αρέσουν οι περιορισμοί, θέλουν να είναι συνέχεια βόλτα, προτιμούν να μπουσουλούν σε όλο το σπίτι γιατί βαριούνται να περπατήσουν – άσε που φτάνουν πιο γρήγορα στον προορισμό τους, δηλαδή σε ράφια, ντουλάπια και όπου αλλού δεν πρέπει. Το μα μα μπα μπα δεν σημαίνει απαραίτητα η μαμά μου, ο μπαμπάς μου…αλλά οτιδήποτε άλλο.
Συνεπώς, ποιος ο λόγος να λένε ψέματα? Μάλλον για να τρέφουν τις δικές τους αυταπάτες για τη ζωή που θα ήθελαν να έχουν..Τα παιδιά δεν είναι κτήμα μας για να είναι όπως εμείς θέλουμε. Τα φέραμε στον κόσμο χωρίς να τα ρωτήσουμε. Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σεβαστούμε τις ιδιαιτερότητες και τον χαρακτήρα τους.