Καιρό έχω να γράψω εδώ αλλά έμπλεξα… κάτι η άφιξη του Κωνσταντίνου, κάτι η ανεργία – φρόντισε ο πρώην εργοδότης να με αφήσει άνεργη 5 μηνών έγκυος…- το δημόσιο για όσους αναρωτιέστε, και δεν έχω ασχοληθεί με το blog μου.
Σήμερα όμως ήγγικεν η ώρα. Από την μέρα που γεννήθηκε ο Κωνσταντίνος πολλά πράγματα έχω αρχίσει και τα βλέπω διαφορετικά …κυρίως τους ανθρώπους γύρω μου. Οι άνθρωποι λέμε ψέματα για πολλά πράγματα, αλλά το να λες ψέματα για τα παιδιά σου είναι το λιγότερο γελοίο.
Αναφέρομαι σε αυτούς τους γονείς που ορκίζονται πως τα «παιδάκια» τους είναι τα καλύτερα παιδιά στον κόσμο. Κοιμούνται όλη την νύχτα από 40 ημερών, τρώνε όλο τους το φαγητό χωρίς καμιά αντίδραση, δεν κλαίνε ποτέ, είναι ήσυχα, κάθονται στο πάρκο τους, μιλήσανε από 6 μηνών και περπάτησαν από 5 μηνών. Κοινώς όλα είναι τέλεια…μια ευτυχισμένη οικογένεια.
Ε, λοιπόν νομίζω πως τέτοιο παιδί δεν υπάρχει…ή είναι στην φαντασία τους ή το μπέρδεψαν με κάποια κούκλα στο ράφι του Jumbo.
Τα παιδιά έχουν τον χαρακτήρα τους από την κοιλιά ακόμη, πριν βγουν στον κόσμο αυτό. Κλαίνε και γελάνε ταυτόχρονα, θέλουν αγκαλιά για να νοιώσουν ασφάλεια και αγάπη ή απλά για να παίξουν με το κολιέ ή τα μαλλιά της μαμάς, δεν τους αρέσουν οι περιορισμοί, θέλουν να είναι συνέχεια βόλτα, προτιμούν να μπουσουλούν σε όλο το σπίτι γιατί βαριούνται να περπατήσουν – άσε που φτάνουν πιο γρήγορα στον προορισμό τους, δηλαδή σε ράφια, ντουλάπια και όπου αλλού δεν πρέπει. Το μα μα μπα μπα δεν σημαίνει απαραίτητα η μαμά μου, ο μπαμπάς μου…αλλά οτιδήποτε άλλο.
Συνεπώς, ποιος ο λόγος να λένε ψέματα? Μάλλον για να τρέφουν τις δικές τους αυταπάτες για τη ζωή που θα ήθελαν να έχουν..Τα παιδιά δεν είναι κτήμα μας για να είναι όπως εμείς θέλουμε. Τα φέραμε στον κόσμο χωρίς να τα ρωτήσουμε. Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σεβαστούμε τις ιδιαιτερότητες και τον χαρακτήρα τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου