Οι ακάλυπτοι

Πάντα μου άρεσαν οι ακάλυπτοι. Ξέρετε αυτοί οι χώροι που συναντιούνται οι πολυκατοικίες, ο "κοινός χώρος". Εκεί αν ακούσεις προσεκτικά, θα ακούσεις τις καλύτερες ιστορίες καθημερινής τρέλας. Καβγάδες, γκρίνια, έρωτες που γεννιούνται ή αργοπεθαίνουν, μυστικά και φανερά.
Τώρα πια μένω σε μονοκατοικία, αλλά και πάλι έχουμε έναν υποτυπώδη ακάλυπτο. Στην ουσία ο κήπος μας συναντά τους ακάλυπτους των γύρω πολυκατοικιών. 
Έχω ήδη παρατηρήσει ενδιαφέρουσες ιστορίες: ο παππούς που βγαίνει με το σώβρακο να απλώσει την πετσέτα στο πίσω μπαλκόνι - κατάλοιπο του χωριού του πιθανόν που νομίζει πως είναι μόνος, και ξεχνιέται και τυλίγεται με την πετσέτα τελικά, την καλοστεκούμενη 50άρα που βγαίνει νωρίς να βγάλει τα φρύδια της με τον πρωινό ήλιο και το καφεδάκι της. Τον κύριο από την διπλανή πολυκατοικία που μονίμως γκρινιάζει στο μικρό για τα δαβάσματα και αυτό το καημένο το μόνο που θέλει είναι να παίξει..
Πόσες ιστορίες...