Ανάδοχοι γονείς: οι επαναστάτες

Χτες το βράδυ είχα την τύχη να παρακολουθήσω προς το τέλος της την εκπομπή του Στ. Θεοδωράκη, "Πρωταγωνιστές" με θέμα την υιοθεσία 200 λιλιπούτειων ελλήνων απο Ολλανδούς κάπου στη δεκαετία του 60'. Ωστόσο, την προσοχή μου τράβηξε το θέμα της αναδοχής παιδιών από το Κέντρο Βρεφών του Μητέρα με παράδειγμα την Δανάη που αποφάσισε μόνη της να προχωρήσει στην αναδοχή ένος αγοριού που σήμερα είναι 6 ετών.
Η πρώτη σκέψη που έκανα ήταν πως η Δανάη είναι μια πραγματική επαναστάτρια. Πάντα πίστευα πως η επανάσταση ξεκινά από την προσωπική μας ζωή. Με την εκπομπή αυτή η απόψη μου ενδυναμώθηκε ακόμη περισσότερο. Πόσο θάρρος, απόθεμα αγάπης και δύναμη πρέπει να έχει αυτή η γυναίκα...ίσως εγώ να μην το αποκτήσω ποτέ. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό αυτό που έκανε. Χαίρει του απόλυτου σεβασμού μου.
Από τότε που ήρθε στη ζωή μου ο μικρός Κωνσταντίνος, το κεφάλαιο "μητρότητα" το βλέπω με άλλη οπτική. Σίγουρα η εμπειρία του τοκετού είναι ότι πιο συγκλονιστικό έχω ζήσει, αλλά είναι λίγη ώρα. Μητρότητα σημαίνει διαρκής επαγρύπνηση, αγωνία, ξενύχτι, χαρά μόνο και μόνο επειδή σου έσκασε ένα πονηρό χαμόγελο... αλλά μητρότητα σημαίνει κυρίως να είσαι ΕΚΕΙ. ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ, ΝΑ ΦΡΟΝΤΙΖΕΙΣ και αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα πως έχει να κάνει με τη φυσική διαδικασία της εγκυμοσύνης και του τοκετού.
Είμαι σίγουρη πως πολλές ανάδοχες μητέρες είναι πολύ πιο άξιες από τις "φυσικές" μητέρες. Όσο σκέφτομαι τα εκατομμύρια Ευρώ που χαλάνε οι Έλληνες σε εξωσωματικές, τόσο προβληματίζομαι. Είναι δυνατόν τη στιγμή που τόσα παιδιά έχουν ανάγκη την αγάπη μας εμείς το μόνο που θέλουμε - τρομάρα μας, είναι να διαιωνίσουμε το είδος μας...