Μελαγχολική άνοιξη

Η άνοιξη είναι εδώ αλλά κανείς φαίνεται δεν θέλει να την υποδεχτεί όπως της αξίζει... υπάρχει μια διάχυτη ατμόσφαιρα μελαγχολίας, γκρίνιας, κακής διάθεσης।Λογικό। Πολύς κόσμος χάνει την δουλειά του αυτόν τον καιρό, όσοι την έχουν φοβούνται πως θα τη χάσουν στο άμεσο μέλλον, περικοπές, ακρίβεια, νέοι φόροι, συγχωνεύσεις σχολείων και όλα αυτά τα ευχάριστα।Και όμως η άνοιξη είναι εδώ! Έγω το κατάλαβα από τα λουλούδια που άνθισαν στις γλάστρες μου, από τον Κωνσταντίνο που μεγαλώνει και περπατά πια μέσα στο σπίτι όλη την ώρα, αρνούμενος πεισματικά να βάλει κάλτσες...
Η μελαγχολία δεν ταιριάζει στην άνοιξη!

Φλερτ στα χρόνια του Μετρό

Χτες το απογευματάκι γυρίζοντας από το γραφείο με το Μετρό είδα ένα πολύ τρυφερό στιγμιότυπο। Στην στάση Ομόνοια μπαίνει ένας κύριος μεγάλος σε ηλικία, από αυτούς τους συμπαθητικούς "κοτσονάτους" παππούδες με το καπελάκι του, ψηλός με καθαρό βλέμμα। Μία κοπέλα σηκώνεται και του λέει αν θέλει να του παραχωρήσει τη θέση του। Ο παππούς απαντά αποστομωτικά: "όχι και να κάτσω, τι είμαι γέρος; Άλλωστε πόσο σου ρίχνω, τρεις τέσσερις φορές την ηλικία σου έχω!" Απέναντι καθόταν μια κυρία γύρω στα εβδομήντα - σημείωση: ο παππούς την είχε τσεκάρει με το που μπήκε στο Μετρό। "Μα καθήστε, εμείς οι μεγάλοι δεν κάνει να είμαστε όρθιοι στο Μετρό, μπορεί να πέσουμε"। Και εκεί αρχίζει το φλερτ.... Διάλογος απείρου κάλλους! Η ανάγκη για φλερτ δεν σταματά σε καμιά ηλικία!!!! Μπήκε και η άνοιξη και οι δύο συμπαθέστατοι ηλικιωμένοι ερωτοτροπούσαν σαν μαθητούδια με ένα τρόπο που θύμιζε άλλες εποχές!!!!

Τα πρώτα βήματα

Αυτές τις μέρες ο μικρός μου κάνει τα πρώτα του βηματάκια, με θάρρος και πολύ θράσος οφείλω να ομολογήσω। Τον παρατηρώ να σηκώνεται, να παραπατάει λίγο και ένα δύο να φεύγει। Σκέφτομαι πόσα ακόμη βήματα θα κάνει στη ζωή του, πόσες βόλτες, πόσο και που θα ταξιδέψει...