Για την Κωνστάνς

Είναι πολλές μέρες που σκέφτομαι αυτό το κείμενο αλλά δεν το αποφασίζω να το γράψω.
Η Κωνστάνς (Κωνσταντίνα) είναι η καλύτερη μου φίλη, την ξέρω κυριολεκτικά από μωρό, και τώρα αποφάσισε να φύγει στο Βερολίνο για μόνιμα εφόσον όλα πάνε καλά και βρει δουλειά εκεί. Είμαι σίγουρη ότι θα βρει κάτι, και όχι απλά "κάτι" αλλά μια δουλειά αντάξια των ικανοτήτων και δυνατοτήτων της.
Η Κωνστάνς, όπως σας είπα είναι η καλύτερη μου φίλη. Και αυτή η απόφαση της με βρίσκει 100% σύμφωνη όταν το σκέφτομαι με τη λογική. Με την καρδιά όμως...θα μου λείψει τρελά.
Με θλίβει που ζούμε σε μια χώρα που διώχνει κυριολεκτικά ανθρώπους σαν τη φίλη μου. Αριστούχος της Φιλοσοφικής Αθηνών, πανέξυπνη, ταλαντούχα με ότι καταπιάνεται, ανοιχτόμυαλη και πάντα δεκτική να μάθει καινούρια πράγματα. Εδώ όμως αυτά δεν λένε τίποτα. Εδώ λέει μόνο το μέσο και το βόλεμα. Ακόμη και στον ιδιωτικό τομέα πρέπει να έχεις μπάρμπα στη Κορώνη για να βρεις δουλειά. Και με την κρίση πάει από το κακό στο χειρότερο, δυστυχώς βγάζουμε το χειρότερο εαυτό μας, αντί να γινόμαστε καλύτεροι.
Η Κωνστάνς θα φύγει την Κυριακή. Σε 2 μέρες και ακόμη δυσκολεύομαι πολύ μέσα μου να το αποδεχτώ. Ξέρω πως θα είναι όλα πολύ καλύτερα για εκείνη, μια ανθρώπινη πόλη, με φίλους που την περιμένουν εκεί, αλλά και καινούριους φίλους που θα αποκτήσει, και το πιο σημαντικό σίγουρα κάτι θα βρει από δουλειά.
Εμένα όμως θα μου λείψει πολύ, όχι γιατί εδώ την βλέπω κάθε μέρα, ούτε μιλάμε κάθε μέρα, αλλά γιατί όλα αυτά τα χρόνια έχω μάθει να την αγαπάω και νοιώθω σιγουριά όταν είναι εδώ πως μπορώ ανά πάσα στιγμή να την πάρω τηλ. να της πω να έρθει και ξέρω πως θα έρθει. Γιατί καταλαβαίνει πότε  είμαι καλά ακόμη και αν δεν της το πω, γιατί έχουμε τόσες κοινές αναμνήσεις, γιατί έχουμε κοινό κώδικα ηθικής και αντίληψης. Για αυτούς και πολλούς άλλους λόγους θα μου λείψει η Κωνστάνς.
Καλή αρχή λοιπόν Κωνστάνς...

Στο λεωφορείο με το καρότσι

Τι ήθελες καλή μου να πάρεις το λεωφορείο με το μωρό?

Αυτό σκεφτόμουν με το που κατέβηκα....

Σήμερα από το πρωί είμαστε με τον Κωνσταντίνο όλη μέρα στη βόλτα. Το απόγευμα λοιπόν, σκέφτεται η δόλια η μάνα, φωναχτά "Κωνσταντίνε μήπως να κατεβούμε μέχρι την πλατεία (Ν.Σμύρνης) να πάμε να πληρώσουμε τη ΔΕΗ και να κάνουμε βόλτα, να παίξεις και εσύ και να σε κεράσω και κέικ από ένα συμπαθητικό καφέ που φτιάχνει υπέροχα κέικ?". 

Ο Κωνσταντίνος φυσικά απάντησε άμεσα και χωρίς περιστροφές: "άτα, θέλω, κέικ, πατεία". 

Κατεβαίνουμε λοιπόν με το υπέροχο κόκκινο καρότσι μας, εφοδιαζόμαστε με κέικ, πληρώνουμε το λογαριασμό και πάμε βόλτα. 

Αφού λοιπόν μας έχει βγει το λάδι να κυνηγάμε τον Κωνσταντίνο - ήρθε και μας βρήκε η αγαπημένη φίλη Μ., ήρθε η ώρα να φύγουμε. 

Η ταλαίπωρη μάνα αποφασίζει να μην ανέβει την ανηφόρα για το σπίτι και πάει να πάρει το λεωφορείο. Μετά από 10 λεπτά καταφτάνει.

Αφού ανεβαίνουν όλοι οι βιαστικοί συμπολίτες μας, ανεβαίνει και η μάνα με τον Κωνσταντίνο, δεμένο στο καρότσι και πριν προλάβω να βάλω τον μικρό στη θέση για τα καρότσια φωνάζει ο οδηγός:

"Τα καρότσια απαγορεύονται στο λεωφορείο" με ύφος εκατό καρδιναλίων. 

Και τα παίρνει η μάνα η οποία έχει πάρει πολλές φορές τον μικρό με το λεωφορείο και δεν την το έχει πει πότε ξανά αυτό κανείς. 

Δεν θα σας περιγράψω άλλο από τον διάλογο, αλλά σκέφτομαι γιατί πρέπει να συναντάς συνέχεια εμπόδια ως γονιός; Τα πεζοδρόμια είναι γεμάτα αυτοκίνητα, οι δημοτικοί σταθμοί είναι λίγοι, ε να μην μπορείς να μπεις και σε λεωφορείο.... αυτό πάει πολύ! 

ΥΣ. Σας μεταφέρω ακριβώς τι λέει ο Κανονισμός για τα Μέσα Μεταφοράς. Δεν αναφέρει πουθενά ότι απαγορεύονται τα καρότσια...λέει ότι μεταφέρονται κλειστά. Και αναρωτιέμαι, το μωρό τι θα το κάνεις? να το κρατήσεις στα χέρια... πόσο ασφαλές είναι αυτό? 

Γ.  ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΠΑΙ∆ΙΚΩΝ ΚΑΡΟΤΣΙΩΝ 

Στα λεωφορεία και τρόλλεϋ τα παιδικά καρότσια µεταφέρονται κλειστά. Στις περιπτώσεις 

που αυτό δεν είναι εφικτό ή ο συνοδός τους προτιµά  να µεταφέρει το παιδί µέσα σε 

αυτό, επιτρέπεται η µεταφορά ενός ανοικτού παιδικού καροτσιού ανά όχηµα και µόνο 

εφόσον ο οδηγός κρίνει ότι η πληρότητα του οχήµατος το επιτρέπει. 

Στην περίπτωση αυτή ο συνοδός υποχρεούται : 

1. Να επιβιβαστεί / αποβιβαστεί από τη µεσαία (-ες) θύρα (-ες) 

2. Να τοποθετήσει το καρότσι µε τέτοιο τρόπο, ώστε να µην ενοχλεί τη διέλευση και 

κίνηση άλλων επιβατών εντός του οχήµατος. 

3. Να βρίσκεται πλησίον του καροτσιού, να το κρατά και γενικά να φροντίζει για την µη 

πρόκληση τραυµατισµού ή όχλησης άλλων επιβατών. 

4. Το παιδί να είναι δεµένο και το καρότσι να έχει φρένο. 

Στον ηλεκτρικό σιδηρόδροµο, το µετρό, το τραµ και τον προαστιακό δεν υπάρχουν 

περιορισµοί στη µεταφορά παιδικών καροτσιών. 

2

"I can make you play
I can make you smile
I can make you safe in my foolish arms
You're my sweetest kiss
You're my immortality
You're my pretty world-world spins inside my little mind-little mind"

                                                                                                            Monika - Yes I do

Σήμερα ο Κωνσταντίνος έγινε 2 χρονών. Ξέρω είναι κοινότοπο… αλλά δεν το κατάλαβα πως πέρασαν 2 χρόνια με τον μικρό αντάρτη μου. Μεγάλωνει τόσο γρήγορα, αφού είναι στιγμές που νομίζω πως κάτι χάνω…

Δεν θέλω να του ευχηθώ να τα εκατοστήσει, θέλω να του ευχηθώ να είναι γερός – σωματικά, ψυχικά και συναισθηματικά, να κάνει όλα του τα όνειρα πραγματικότητα, να ταξιδέψει όσο περισσότερο μπορεί - κανένα βιβλίο δεν θα σου μάθει όσα ένα ταξίδι. Να αγαπήσει με την ψυχή του, χωρίς να ζητάει ανταλλάγματα. Να κάνει φίλους, πραγματικούς, όσους θέλει, γιατί η ζωή χωρίς τους φίλους μας είναι τίποτα.

Να διασκεδάσει, να κάνει λάθη, να ερωτευτεί, όχι με αυτήν τη σειρά, με όποια σειρά θέλει.

Να είναι αύτονομος, να μην εξαρτάται από κανέναν και κυρίως από εμάς.

Αγοράκι μου γλυκό πολύχρονο.

Σε ευχαριστώ που ήρθες στη ζωή μου. Δεν θα ξεχάσω πότε την πρώτη στιγμή που σε αντίκρισα. Η ανείπωτη ευτυχία.

Ο ακάλυπτος, η ανεργία, η κρίση και το άπλωμα των ρούχων

Πάντα έλεγα ότι οι ακάλυπτοι κρύβουν τις καλύτερες ιστορίες. Πριν λίγο επιβεβαιώθηκα για ακόμη μια φορά.
Έχω βγει να απλώσω το 3ο πλυντήριο της εβδομάδας - ναι η εβδομάδα ξεκινάει από Δευτέρα για μένα μαζί με τη δουλειά, και ενώ κρυώνω και βρίζω την τύχη μου που μεταμορφώνομαι σιγά σιγά σε ότι μισώ, "Μαίρη Παναγιωταρά", βγαίνει ο συμπαθέστατος 50άρης γείτονας να μιλήσει στο κινητό του.
Και εκεί που απλώνω την 20η κάλτσα ακούω - ναι μπορείς να το πεις και κουτσομπολιό, αλλά τι άλλο να κάνεις στον ήσυχο ακάλυπτο και ενώ απλώνεις ρούχα, τον εξής διάλογο:
- Ευχαριστώ ρε φίλε για τις ευχές (προφανώς γιόρταζε ή ίδιος ή κάποιος της οικογενείας). Τί κάνεις εσύ? 
-....(προφανώς ο άλλος του απαντάει καλά, δύσκολα με τη δουλειά) 
- Άστα και μεις ρε φίλε, μας είπαν τα Χριστούγεννα ότι πρέπει να φύγουν 30 άτομα και πρέπει να το αποφασίσουμε μόνοι μας, αλλιώς μέσα στο Φλεβάρη θα προχωρήσουν σε απολύσεις. Και μας έκαναν και περικοπή στο μισθό 20%. 
Και εκείνη τη στιγμή ήμουν έτοιμη να του φωνάξω "κουράγιο ρε φίλε όλοι στα ίδια είμαστε". Και σας προλαβαίνω όχι δεν το έκανα...Αλλά συνέχισα να απλώνω και να σκέφτομαι με θλίψη "ούτε στο άπλωμα δεν μπορεί να ησυχάσει κανείς, παντού ακούς για προβλήματα, ο φόβος της ανεργίας παντού....που θα πάει αυτό; να φύγω; και που να πάω; γιατί τόση αδικία; και που θα βρει δουλειά ο 50άρης γείτονας;γιατί νοιώθω γριά όταν πάω σε πολυεθνικούς πελάτες και οι υπάλληλοι είναι το πολύ 30; γιατί τέτοια αναβλητικότητα στην αγορά; γιατί δεν τελειώνουν τα ρούχα;και άλλα τέτοια....ευχάριστα.
Καληνύχτα και καλή τύχη....