Οι γυναίκες με τις μπαλαρίνες και τα ζακετάκια

Τις βλέπεις στο Μετρό νωρίς το πρωί. Εργαζόμενες γυναίκες με στολή παραλλαγής. 

Ίσιο παντελόνι, μαύρο, μπέζ, μπλέ σκούρο, τοπάκι λευκό, μαύρο, μπεζ, μπλε, ζακετάκι κοντό μαύρο, μπεζ, λευκό και μπαλαρίνες - αυτά τα ίσια κάποιες φορές χαριτωμένα παπούτσια, άβολα, έχουν και φιογκάκι πάνω. 

Κρατάνε πάντα δύο τσάντες, την κλασική γυναικεία με όλα τα απαραίτητα και άλλη μια "του φαγητού" συνήθως είναι αυτές τύπου harrods, για το φαγητό τους. Μπορώ να μαντέψω τι έχει μέσα, κριτσίνια, γιαούρτι, μπιφτέκι κοτόπουλο και σαλάτα, ή κάτι λαδερό...άνοστο φαγητό για άνοστες ζωές...

Συνήθως διαβάζουν, κάτι τύπου άρλεκιν, στο πιο "λογοτεχνικό" του βεβαίως, βεβαίως. Φοράνε μικρά σκουλαρίκια στα αυτιά, φτηνές απομιμήσεις μαργαριταριών ή διαμαντιών από τα Zara και τα HM. 

Τις παρατηρώ και προσπαθώ να σκεφτώ τι σκέφτονται, από πότε χάσαμε οι γυναίκες το στυλ μας, γιατί να είμαστε όλες ίδιες. ποιος ψυχαναγκασμός επιβάλλει αυτό το dress code...

Οι καινούριοι φίλοι, οι γονείς των φίλων των παιδιών μας

Καιρό τώρα θέλω να γράψω για αυτό. Οι καινούριοι φίλοι, είναι συνήθως οι γονείς των φίλων των παιδιών μας.
Τι θέλω να πω: όταν γίνεσαι γονιός κάνεις παρέα και με τους γονείς των φίλων του παιδιού σου. Από αυτούς, με κάποιους ταιριάζεις και με κάποιους δεν ταιριάζεις. Τόσο απλά.
Αλλά όταν ταιριάζεις είναι υπέροχα! Διευρύνεται αυτόματα ο κύκλος των φίλων σου, μεγαλώνει η παρέα, οι άνθρωποι που σκέφτεσαι, αγαπάς και σε αγαπάνε! Αυξάνονται οι στιγμές της χαράς και του γέλιου.
Από μια ηλικία και μετά είναι δύσκολο να κάνεις καινούριους φίλους, περιορίζονται οι πιθανότητες...και αυτοί οι καινούριοι φίλοι είναι χαρά!
Αφορμή για αυτές τις σκέψεις, είναι οι καλοκαιρινές διακοπές που είχαμε την τύχη να βρεθούμε με τους καινούριους μας φίλους, αλλά και η επιστροφή που ήταν δύσκολη. Γυρίσαμε και η γιαγιά μας - babysitter αρρώστησε και δεν είχαμε που να αφήσουμε το παιδί.
Τον πήραμε στις δουλειές μας, αλλά πόσο να αντέξει... και τότε οι καινούριοι φίλοι έσπευσαν να δώσουν χείρα βοηθείας!
Για αυτούς λοιπόν τους καινούριους φίλους, Παντελή, Σαβίνα, Μάρθα, Στέλλα, Νίκο, Κορίνα, Γιώργο, Μαρία, Γιάννη και σε όσους θα έρθουν από εδώ και πέρα!

5 χρόνια μαμά

Και ναι σήμερα μαζί με τον μικρό - δεν είναι και τόσο μικρός πια, έχω γενέθλια και εγώ. 
5 χρονών ο Κωνσταντίνος, 5 χρόνια μαμά εγώ. 

Και τι να ευχηθείς; ΥΓΕΙΑ και για τους τρεις μας, το βασικό! Εσύ να είναι γερός να μεγαλώσεις και να ζήσεις τη ζωή σου όπως ακριβώς τη θέλεις εσύ, και εμείς να είμαστε γεροί, ώστε να είμαστε όσο το δυνάτον καλύτεροι συνοδοιπόροι σου σ' αυτήν την περιπέτεια. 

5 χρόνια και έμαθα μερικά πράγματα ακόμα!

• Η  αγάπη είναι απεριόριστη 
• Η υπομονή είναι ανεξάντλητη
• Η χαρά είναι ανυπέρβλητη 
• Ο θυμός είναι διαχειρίσιμος 
• Η κούραση είναι ατελειώτη
• Η φαντασία είναι κινητήριος δύναμη

Και ναι όσο μεγαλώνεις και ωριμάζεις ως μητέρα, κατανοείς τη δική σου μητέρα και τη σέβεσαι ακόμα πιο πολύ, ή καλύτερα τώρα τη σέβεσαι πραγματικά γιατί ξέρεις πως είναι. 

Και επειδή η μουσική δεν λείπει πότε, το παρακάτω είναι για σένα μικρέ μου, που αν και τώρα είσαι ένα γνήσιο ηπειρωτάκι που μαγεύεσαι με το κλαρίνο, η μάνα σου ελπίζει πως κάποια στιγμή θα εκτιμήσεις και τα δικά της ακούσματα!!!! 

Χρόνια Πολλά μας!!!


https://www.youtube.com/watch?v=1w7OgIMMRc4

Στέλεχος ετών 36, μάνα, αναζητεί εργασία

Είσαι λοιπόν 36 ετών,σε μια Ελλάδα της κρίσης έχεις δύο, όχι μία δουλειές, αλλά είσαι απογοητευμένη και με τις δύο... και προσπαθείς να βρεις μία καινούρια. 
Αποτέλεσμα μηδενικό. 
Γιατί; Αναρωτιέσαι συνέχεια γιατί; Πας σε συνεντεύξεις που απλά δεν καταλήγουν πουθενά, βάζεις την επαγγελματική σου μάσκα, είσαι φιλική όσο πρέπει, απαντάς σε όλες τις ερωτήσεις, τα προσόντα σου είναι αδιαμφισβήτητα και όμως... έρχεται η απαντητική επιστολή - μαχαιριά κάθε φορά."Ευχαριστούμε για το χρόνο που μας διαθέσατε, αλλά δεν θα προχωρήσουμε μπλα μπλα..." 
Και ξανά γιατί; 
Η απάντηση είναι εκεί και δεν θες να την παραδεχθείς.  
Είσαι 36, μάνα...και αυτό στην Ελλάδα του 2015 είναι μειονέκτημα. Ο εργοδότης σκέφτεται: 
- Και αν θέλει να κάνει και δεύτερο παιδί; 
- Όχι φίλε μου, δεν θέλω...έκανα το χρέος μου στην ανθρωπότητα. Ακόμη και αν θέλω, δεν σε αφορά.
- Και αν αρρωστήσει το παιδί; 
- Αν αρρωστήσει, αρρώστησε. Τα δικά σου παιδιά δεν αρρωσταίνουν ποτέ; 
- Είναι ακριβή; Δεν μπορώ να της δώσω 400€ το μήνα για 10 ώρες; 
- Εσύ, πόσα παίρνεις φίλε μου; Μπορείς να ζήσεις με 400€ το μήνα; 
Αυτά και πολλά άλλα έχεις στο μυαλό σου αλλά δεν μπορείς να κάνεις κάτι... 

Μπουτίκ "λάικα" και τα μυαλά στα κάγκελα

Ε ναι λοιπόν, ψωνίζω από τη λαϊκή της γειτονιάς μου και δεν ντρέπομαι για αυτό....Και όχι δεν ψωνίζω μόνο λαχανικά και φρούτα, ψωνίζω ρούχα, καλύμματα για τους καναπέδες, κουρτίνες, βρακιά και ότι άλλο μπορεί να κατεβάσει ο νους σας. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να ντρέπομαι για αυτό. 

Στη λαϊκή, στα πανηγύρια μπορείς να βρεις υπέροχα πράγματα σε ιδιαίτερα "φιλικές" τιμές, να ανανεώσεις την γκαρνταρόμπα σου, το σπίτι σου και να χαλάσεις ελάχιστα χρήματα. Άλλωστε, στις αρχές της φιλελεύθερης οικονομίας δεν βαυκαλίζεται η ελευθέρια της επιλογής με βάση την πιο συμφέρουσα τιμή; 

Άσε που έχει και πλάκα όλο αυτό το χαζολόϊ και το παζάρι στην λαϊκή. Πριν τις διακοπές μου ζήτησε η πεθερά μου καλύμματα για τους καναπέδες της γιατί στην περιοχή της δεν βρήκε τίποτα σε καλή τιμή. Ξεκίνησα και εγώ η καλή σου να κάνω μια βόλτα στα μαγαζιά της περιοχής μου, Ν. Σμύρνη -χαϊλίκια, να βρω καλύμματα. Τζίφος και πανάκριβα. Πάω και εγώ ένα Σάββατο στη λαϊκή του Ν. Κόσμου και βρίσκω 2 σετ υπέροχα, με 60€. Η αρχική ήταν 80€ αλλά μετά το παζάρι με τον συμπαθέστατο πωλητή η τιμή έπεσε! Bingo! Πάω στο χωριό, ενθουσιάστηκε η πεθερά! 

Έλεος πια με την υποκρισία πια στην κοινωνία μας. Δεν βρίσκω κανένα λόγο να μην εκμεταλλεύεται κάποιος τις πολλές δυνατότητες που έχει για φτηνό shopping μόνο και μόνο γιατί ντρέπεται να πει ότι ψώνισε κάτι από τη λαϊκή! 

Το στέλεχος

Είμαι το στέλεχος
Είμαι τα πάντα, ή τουλάχιστον έτσι νομίζω στον μικρόκοσμο που ζω.
Δουλεύω πολύ. Πάρα πολύ. Πάρα πάρα πολύ.
Είμαι 30-35.
Παίρνω ούτε 1000€ μικτά και είμαι και ευχαριστημένος.
Βάζω πλάτη στην εταιρεία. Οικονομική κρίση γαρ.
Φοράω κοστούμι από το ZARA και ρολόι ακριβό. Το έχω παραγγείλει από το internet και το πληρώνω με την κάρτα μου.
Γλύφω το αφεντικό και όλους τους ανώτερους μου.
Δίνω τον συνάδελφο με την πρώτη ευκαιρία.
Πιστεύω πως με αυτόν τον τρόπο θα πετύχω...Άλλωστε είναι στα πλαίσια της "υγιούς άμιλλας".
Προσωπική ζωή νομίζω ότι έχω. Να είναι καλά τα social media...
Πιάνω στόχους και χάνω τη ζωή.
Δεν πειράζει.
Αυτή μπορεί να περιμένει...

Για την Κωνστάνς

Είναι πολλές μέρες που σκέφτομαι αυτό το κείμενο αλλά δεν το αποφασίζω να το γράψω.
Η Κωνστάνς (Κωνσταντίνα) είναι η καλύτερη μου φίλη, την ξέρω κυριολεκτικά από μωρό, και τώρα αποφάσισε να φύγει στο Βερολίνο για μόνιμα εφόσον όλα πάνε καλά και βρει δουλειά εκεί. Είμαι σίγουρη ότι θα βρει κάτι, και όχι απλά "κάτι" αλλά μια δουλειά αντάξια των ικανοτήτων και δυνατοτήτων της.
Η Κωνστάνς, όπως σας είπα είναι η καλύτερη μου φίλη. Και αυτή η απόφαση της με βρίσκει 100% σύμφωνη όταν το σκέφτομαι με τη λογική. Με την καρδιά όμως...θα μου λείψει τρελά.
Με θλίβει που ζούμε σε μια χώρα που διώχνει κυριολεκτικά ανθρώπους σαν τη φίλη μου. Αριστούχος της Φιλοσοφικής Αθηνών, πανέξυπνη, ταλαντούχα με ότι καταπιάνεται, ανοιχτόμυαλη και πάντα δεκτική να μάθει καινούρια πράγματα. Εδώ όμως αυτά δεν λένε τίποτα. Εδώ λέει μόνο το μέσο και το βόλεμα. Ακόμη και στον ιδιωτικό τομέα πρέπει να έχεις μπάρμπα στη Κορώνη για να βρεις δουλειά. Και με την κρίση πάει από το κακό στο χειρότερο, δυστυχώς βγάζουμε το χειρότερο εαυτό μας, αντί να γινόμαστε καλύτεροι.
Η Κωνστάνς θα φύγει την Κυριακή. Σε 2 μέρες και ακόμη δυσκολεύομαι πολύ μέσα μου να το αποδεχτώ. Ξέρω πως θα είναι όλα πολύ καλύτερα για εκείνη, μια ανθρώπινη πόλη, με φίλους που την περιμένουν εκεί, αλλά και καινούριους φίλους που θα αποκτήσει, και το πιο σημαντικό σίγουρα κάτι θα βρει από δουλειά.
Εμένα όμως θα μου λείψει πολύ, όχι γιατί εδώ την βλέπω κάθε μέρα, ούτε μιλάμε κάθε μέρα, αλλά γιατί όλα αυτά τα χρόνια έχω μάθει να την αγαπάω και νοιώθω σιγουριά όταν είναι εδώ πως μπορώ ανά πάσα στιγμή να την πάρω τηλ. να της πω να έρθει και ξέρω πως θα έρθει. Γιατί καταλαβαίνει πότε  είμαι καλά ακόμη και αν δεν της το πω, γιατί έχουμε τόσες κοινές αναμνήσεις, γιατί έχουμε κοινό κώδικα ηθικής και αντίληψης. Για αυτούς και πολλούς άλλους λόγους θα μου λείψει η Κωνστάνς.
Καλή αρχή λοιπόν Κωνστάνς...