Τις βλέπεις στο Μετρό νωρίς το πρωί. Εργαζόμενες γυναίκες με στολή παραλλαγής.
Ίσιο παντελόνι, μαύρο, μπέζ, μπλέ σκούρο, τοπάκι λευκό, μαύρο, μπεζ, μπλε, ζακετάκι κοντό μαύρο, μπεζ, λευκό και μπαλαρίνες - αυτά τα ίσια κάποιες φορές χαριτωμένα παπούτσια, άβολα, έχουν και φιογκάκι πάνω.
Κρατάνε πάντα δύο τσάντες, την κλασική γυναικεία με όλα τα απαραίτητα και άλλη μια "του φαγητού" συνήθως είναι αυτές τύπου harrods, για το φαγητό τους. Μπορώ να μαντέψω τι έχει μέσα, κριτσίνια, γιαούρτι, μπιφτέκι κοτόπουλο και σαλάτα, ή κάτι λαδερό...άνοστο φαγητό για άνοστες ζωές...
Συνήθως διαβάζουν, κάτι τύπου άρλεκιν, στο πιο "λογοτεχνικό" του βεβαίως, βεβαίως. Φοράνε μικρά σκουλαρίκια στα αυτιά, φτηνές απομιμήσεις μαργαριταριών ή διαμαντιών από τα Zara και τα HM.
Τις παρατηρώ και προσπαθώ να σκεφτώ τι σκέφτονται, από πότε χάσαμε οι γυναίκες το στυλ μας, γιατί να είμαστε όλες ίδιες. ποιος ψυχαναγκασμός επιβάλλει αυτό το dress code...
