Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

Ο ακάλυπτος, η ανεργία, η κρίση και το άπλωμα των ρούχων

Πάντα έλεγα ότι οι ακάλυπτοι κρύβουν τις καλύτερες ιστορίες. Πριν λίγο επιβεβαιώθηκα για ακόμη μια φορά.
Έχω βγει να απλώσω το 3ο πλυντήριο της εβδομάδας - ναι η εβδομάδα ξεκινάει από Δευτέρα για μένα μαζί με τη δουλειά, και ενώ κρυώνω και βρίζω την τύχη μου που μεταμορφώνομαι σιγά σιγά σε ότι μισώ, "Μαίρη Παναγιωταρά", βγαίνει ο συμπαθέστατος 50άρης γείτονας να μιλήσει στο κινητό του.
Και εκεί που απλώνω την 20η κάλτσα ακούω - ναι μπορείς να το πεις και κουτσομπολιό, αλλά τι άλλο να κάνεις στον ήσυχο ακάλυπτο και ενώ απλώνεις ρούχα, τον εξής διάλογο:
- Ευχαριστώ ρε φίλε για τις ευχές (προφανώς γιόρταζε ή ίδιος ή κάποιος της οικογενείας). Τί κάνεις εσύ? 
-....(προφανώς ο άλλος του απαντάει καλά, δύσκολα με τη δουλειά) 
- Άστα και μεις ρε φίλε, μας είπαν τα Χριστούγεννα ότι πρέπει να φύγουν 30 άτομα και πρέπει να το αποφασίσουμε μόνοι μας, αλλιώς μέσα στο Φλεβάρη θα προχωρήσουν σε απολύσεις. Και μας έκαναν και περικοπή στο μισθό 20%. 
Και εκείνη τη στιγμή ήμουν έτοιμη να του φωνάξω "κουράγιο ρε φίλε όλοι στα ίδια είμαστε". Και σας προλαβαίνω όχι δεν το έκανα...Αλλά συνέχισα να απλώνω και να σκέφτομαι με θλίψη "ούτε στο άπλωμα δεν μπορεί να ησυχάσει κανείς, παντού ακούς για προβλήματα, ο φόβος της ανεργίας παντού....που θα πάει αυτό; να φύγω; και που να πάω; γιατί τόση αδικία; και που θα βρει δουλειά ο 50άρης γείτονας;γιατί νοιώθω γριά όταν πάω σε πολυεθνικούς πελάτες και οι υπάλληλοι είναι το πολύ 30; γιατί τέτοια αναβλητικότητα στην αγορά; γιατί δεν τελειώνουν τα ρούχα;και άλλα τέτοια....ευχάριστα.
Καληνύχτα και καλή τύχη....